کد مطلب:277191 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:129
مهدی با شمشیر قیام می کند
بر اساس روایات فراوان، تنها كسی كه از امامان معصوم (علیهم السلام) برای تأسیس خلافت اسلامی و حكومت واحد جهانی قیام می كند و شمشیر می كشد و مخالفان ستیزه جو را سركوب می نماید و در مبارزه حق علیه باطل پیروز می شود، حضرت مهدی (علیه السلام) است كه او با آن هیبت و شكوه الهی و شمشیر برنده ای كه در دست دارد از طرف هر كس از ستمگران و سركشان و طاغوتیان اطاعت می شود، و هیچ كس هر اندازه كه قدرتمند و سركش و یاغی باشد جرأت مخالفت با او را ندارد.
در این زمینه، روایات بسیار زیادی در منابع معتبر شیعه و سنّی از رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) و سایر پیشوایان معصوم (علیهم السلام) وارد شده كه برای اثبات مطلب برخی از آنها را در اینجا می آوریم.
1 ـ در كتاب «فرائد السمطین» در ضمن حدیث مفصّلی از ابی بن كعب روایت كرده است كه پیامبر گرامی اسلام در توصیف قیام شكوهمند حضرت مهدی (علیه السلام) فرمود:
«لَهُ سَیْفٌ مُغَمدٌ، فَإِذا حانَ وَقْتَ خُروُجهِ اقْتَلَعَ ذلِكَ السَیْفُ مِنْ غَمدِهِ وَأنْطَقَهُ اللهُ عَزَّ وَجَلَّ، فَناداهُ السَّیْف: اُخرُجْ یا وَلیَّ الله! فَلا یَحِّلُ لَكَ أنْ تَقْعُدَ عَن أعْداءِ اللهِ، فَیَخْرُجُ وَیَقْتُلُ أَعْداءَ اللهِ حَیْثُ ثَقَفَهُمْ، وَیُقِیمُ حُدُودَ اللهِ، وَیَحْكُمُ بِحُكْمِ اللهِ...». [1] .
[ صفحه 278]
«او شمشیری دارد كه در غلاف است و چون هنگام ظهورش فرا رسد شمشیرش از غلاف بیرون می آید و خدای تعالی آن را به سخن می آورد، و او مهدی (علیه السلام) را صدا می زند: ای ولی خدا! قیام كن كه دیگر برای تو روا نیست كه از دشمنان خدا دست برداری.
پس او قیام می كند و دشمنان خدا را در هر كجا بیابد می كشد؛ و حدود خدا را بر پا می دارد، و به حكم خداوند حكم می نماید».
2 ـ در كتاب «كفایة الاثر» از امام صادق (علیه السلام) از پدران بزرگوارش از امیرمؤمنان (علیه السلام) نقل كرده است كه روزی رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) خطاب به وی فرمود:
«یا عَلِیُّ! إنَّ قائِمَنا إذا خَرَجَ یَجْتَمِعُ إلَیْه ثَلاثُمائة وَ ثَلاثَةَ عَشَر رَجُلا عَدَد رِجالِ بَدْر، فَإذا كانَ وَقْتَ خُرُوجِهِ، یَكُونُ لَهُ سَیْفٌ مَغْمُودٌ ناداهُ السَّیْف: قُمْ یا وَلِیَّ اللهِ! فَاقْتُلْ أَعْداءَ الله». [2] .
«ای علی! هنگامی كه قائم ما (علیه السلام) خروج كند 313 نفر به تعداد مردان ـ جنگ ـ بدر، در اطراف او گرد آیند. چون زمان ظهور او فرا رسد شمشیرش كه در غلاف است او را صدا می زند: ای ولی خدا! بر خیز و دشمنان خدا را طعمه شمشیر كن».
3 ـ علاّمه قندوزی حنفی در كتاب «ینابیع المودّة» و گروهی دیگر از محدّثان عالی مقام شیعه از امیر مؤمنان علی (علیه السلام) نقل كرده اند كه در ضمن خطبه مفصّلی در رابطه با ظهور حضرت مهدی (علیه السلام) فرمود:
«یَظْهَرُ صاحِبُ الرّایَةِ الْمحمّدیَةِ، وَ الدَّولَةِ الأحْمَدیَّةِ، الْقائِمُ بِالسَّیفِ وَالحالِ، الصّادِقُ فِی الْمَقال، یُمَهِّدُ الأرْضَ وَیُحیی السُّنَّةَ وَ الْفَرْضَ». [3] .
«صاحب پرچم محمّدی (صلی الله علیه وآله وسلم) و بنیانگذار دولت احمدی ظهور می كند در حالی كه شمشیر در دست دارد و جز راستی بر زبان نیارد، زمین را مهد زندگی
[ صفحه 279]
سازد، و احكام اسلام (اعمّ از سنت و فرض) را زنده گرداند».
4 ـ در كتاب «غیبت نعمانی» از بشر بن غالب اسدی نقل كرده است كه وی گفت: حضرت حسین بن علی (علیه السلام) به من فرمود:
«ای بشر! چه می ماند از قریش هنگامی كه مهدی قائم قیام كند؟ پانصد نفر از آنها را می آورد و دست بسته گردن می زند، سپس پانصد نفر دیگر می آورد و گردن می زند، آنگاه پانصد نفر دیگر می آورد و همه را گردن می زند.
بشر گوید: به حضرتش عرض كردم: خداوند حال شما را به صلاح گرداند! آیا آنها به این مقدار می رسند؟
فرمود: هم پیمان هر طایفه ای از آنها محسوب می شود...» [4] .
5 ـ در كتاب «كمال الدین» صدوق از سعید بن جبیر از حضرت زین العابدین (علیه السلام) روایت كرده است كه فرمود:
«در قائم ما نشانه هایی از هفت پیامبر وجود دارد:
نشانه ای از پدر ما آدم، نشانه ای از حضرت نوح، نشانه ای از حضرت ابراهیم، نشانه ای از حضرت موسی، نشانه ای از حضرت عیسی، نشانه ای از حضرت ایوّب و نشانه ای از حضرت محمّد (صلی الله علیه وآله وسلم).
ـ امّا نشانه اش از آدم و نوح طول عمر است.
ـ امّا نشانه اش از حضرت ابراهیم، ولادت پنهانی و كناره گیری او از مردمان است.
ـ امّا نشانه اش از حضرت موسی، استمرار ترس و غیبت است.
ـ امّا نشانه اش از حضرت عیسی، اختلاف مردم در حق اوست.
ـ امّا نشانه اش از حضرت ایّوب، فرج بعد از شدت و گشایش بعد از گرفتاری است.
ـ و امّا نشانه اش از حضرت محمّد (صلی الله علیه وآله وسلم) خروج او با شمشیر است». [5] .
6 ـ در كتاب «بحار الانوار»، از كتاب «غیبت نعمانی»،از قول زراره روایت كرده كه گفته است:
[ صفحه 280]
خدمت ابی جعفر امام محمّد باقر (علیه السلام) عرض كردم: نام یكی از شایستگان را برای من بفرما، و مقصودم از این سخن حضرت قائم (علیه السلام) بود.
فرمود: «نام او نام من است».
گفتم: آیا او همچون حضرت محمّد (صلی الله علیه وآله وسلم) رفتار می كند؟
فرمود:
«هیهات، هیهات ای زراره! او طبق روش رسول اكرم رفتار نمی كند».
عرض كردم: فدایت شوم، چرا؟
فرمود:
«زیرا رسول اكرم در میان اُمّتش به نرمش و ملاطفت مأمور بود و با محبت و مودّت در میان آنها الفت ایجاد می كرد، ولی قائم (با زورمداران) با منطق شمشیر سخن می گوید. زیرا او در كتابی كه به همراه دارد به چنین شیوه ای مأمور است و از كسی مطالبه توبه نمی نماید، وای به حال كسی كه با او سر ستیز داشته باشد». [6] .
و در ضمن حدیث دیگری كه محمّد بن مسلم آن را از آن حضرت روایت نموده آمده است كه فرمود:
«... مهدی (علیه السلام) از این لحاظ با جدّش رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) شباهت دارد كه با شمشیر قیام كند و دشمنان خدا و رسول و ستمكاران و طاغوتیان را به قتل می رساند و به وسیله شمشیر و ترس ـ در دل دشمنان ـ نصرت می یابد و هیچ یك از پرچمهایش شكست خورده بر نمی گردد». [7] .
آنچه از این روایات استفاده می شود این است كه: حضرت مهدی (علیه السلام) با شمشیر قیام می كند، و این همان چیزی است كه در كتاب «اوپانیشاد» آمده است.
در این زمینه، روایات بسیار زیادی در منابع معتبر شیعه و سنّی از رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) و سایر پیشوایان معصوم (علیهم السلام) وارد شده كه برای اثبات مطلب برخی از آنها را در اینجا می آوریم.
1 ـ در كتاب «فرائد السمطین» در ضمن حدیث مفصّلی از ابی بن كعب روایت كرده است كه پیامبر گرامی اسلام در توصیف قیام شكوهمند حضرت مهدی (علیه السلام) فرمود:
«لَهُ سَیْفٌ مُغَمدٌ، فَإِذا حانَ وَقْتَ خُروُجهِ اقْتَلَعَ ذلِكَ السَیْفُ مِنْ غَمدِهِ وَأنْطَقَهُ اللهُ عَزَّ وَجَلَّ، فَناداهُ السَّیْف: اُخرُجْ یا وَلیَّ الله! فَلا یَحِّلُ لَكَ أنْ تَقْعُدَ عَن أعْداءِ اللهِ، فَیَخْرُجُ وَیَقْتُلُ أَعْداءَ اللهِ حَیْثُ ثَقَفَهُمْ، وَیُقِیمُ حُدُودَ اللهِ، وَیَحْكُمُ بِحُكْمِ اللهِ...». [1] .
[ صفحه 278]
«او شمشیری دارد كه در غلاف است و چون هنگام ظهورش فرا رسد شمشیرش از غلاف بیرون می آید و خدای تعالی آن را به سخن می آورد، و او مهدی (علیه السلام) را صدا می زند: ای ولی خدا! قیام كن كه دیگر برای تو روا نیست كه از دشمنان خدا دست برداری.
پس او قیام می كند و دشمنان خدا را در هر كجا بیابد می كشد؛ و حدود خدا را بر پا می دارد، و به حكم خداوند حكم می نماید».
2 ـ در كتاب «كفایة الاثر» از امام صادق (علیه السلام) از پدران بزرگوارش از امیرمؤمنان (علیه السلام) نقل كرده است كه روزی رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) خطاب به وی فرمود:
«یا عَلِیُّ! إنَّ قائِمَنا إذا خَرَجَ یَجْتَمِعُ إلَیْه ثَلاثُمائة وَ ثَلاثَةَ عَشَر رَجُلا عَدَد رِجالِ بَدْر، فَإذا كانَ وَقْتَ خُرُوجِهِ، یَكُونُ لَهُ سَیْفٌ مَغْمُودٌ ناداهُ السَّیْف: قُمْ یا وَلِیَّ اللهِ! فَاقْتُلْ أَعْداءَ الله». [2] .
«ای علی! هنگامی كه قائم ما (علیه السلام) خروج كند 313 نفر به تعداد مردان ـ جنگ ـ بدر، در اطراف او گرد آیند. چون زمان ظهور او فرا رسد شمشیرش كه در غلاف است او را صدا می زند: ای ولی خدا! بر خیز و دشمنان خدا را طعمه شمشیر كن».
3 ـ علاّمه قندوزی حنفی در كتاب «ینابیع المودّة» و گروهی دیگر از محدّثان عالی مقام شیعه از امیر مؤمنان علی (علیه السلام) نقل كرده اند كه در ضمن خطبه مفصّلی در رابطه با ظهور حضرت مهدی (علیه السلام) فرمود:
«یَظْهَرُ صاحِبُ الرّایَةِ الْمحمّدیَةِ، وَ الدَّولَةِ الأحْمَدیَّةِ، الْقائِمُ بِالسَّیفِ وَالحالِ، الصّادِقُ فِی الْمَقال، یُمَهِّدُ الأرْضَ وَیُحیی السُّنَّةَ وَ الْفَرْضَ». [3] .
«صاحب پرچم محمّدی (صلی الله علیه وآله وسلم) و بنیانگذار دولت احمدی ظهور می كند در حالی كه شمشیر در دست دارد و جز راستی بر زبان نیارد، زمین را مهد زندگی
[ صفحه 279]
سازد، و احكام اسلام (اعمّ از سنت و فرض) را زنده گرداند».
4 ـ در كتاب «غیبت نعمانی» از بشر بن غالب اسدی نقل كرده است كه وی گفت: حضرت حسین بن علی (علیه السلام) به من فرمود:
«ای بشر! چه می ماند از قریش هنگامی كه مهدی قائم قیام كند؟ پانصد نفر از آنها را می آورد و دست بسته گردن می زند، سپس پانصد نفر دیگر می آورد و گردن می زند، آنگاه پانصد نفر دیگر می آورد و همه را گردن می زند.
بشر گوید: به حضرتش عرض كردم: خداوند حال شما را به صلاح گرداند! آیا آنها به این مقدار می رسند؟
فرمود: هم پیمان هر طایفه ای از آنها محسوب می شود...» [4] .
5 ـ در كتاب «كمال الدین» صدوق از سعید بن جبیر از حضرت زین العابدین (علیه السلام) روایت كرده است كه فرمود:
«در قائم ما نشانه هایی از هفت پیامبر وجود دارد:
نشانه ای از پدر ما آدم، نشانه ای از حضرت نوح، نشانه ای از حضرت ابراهیم، نشانه ای از حضرت موسی، نشانه ای از حضرت عیسی، نشانه ای از حضرت ایوّب و نشانه ای از حضرت محمّد (صلی الله علیه وآله وسلم).
ـ امّا نشانه اش از آدم و نوح طول عمر است.
ـ امّا نشانه اش از حضرت ابراهیم، ولادت پنهانی و كناره گیری او از مردمان است.
ـ امّا نشانه اش از حضرت موسی، استمرار ترس و غیبت است.
ـ امّا نشانه اش از حضرت عیسی، اختلاف مردم در حق اوست.
ـ امّا نشانه اش از حضرت ایّوب، فرج بعد از شدت و گشایش بعد از گرفتاری است.
ـ و امّا نشانه اش از حضرت محمّد (صلی الله علیه وآله وسلم) خروج او با شمشیر است». [5] .
6 ـ در كتاب «بحار الانوار»، از كتاب «غیبت نعمانی»،از قول زراره روایت كرده كه گفته است:
[ صفحه 280]
خدمت ابی جعفر امام محمّد باقر (علیه السلام) عرض كردم: نام یكی از شایستگان را برای من بفرما، و مقصودم از این سخن حضرت قائم (علیه السلام) بود.
فرمود: «نام او نام من است».
گفتم: آیا او همچون حضرت محمّد (صلی الله علیه وآله وسلم) رفتار می كند؟
فرمود:
«هیهات، هیهات ای زراره! او طبق روش رسول اكرم رفتار نمی كند».
عرض كردم: فدایت شوم، چرا؟
فرمود:
«زیرا رسول اكرم در میان اُمّتش به نرمش و ملاطفت مأمور بود و با محبت و مودّت در میان آنها الفت ایجاد می كرد، ولی قائم (با زورمداران) با منطق شمشیر سخن می گوید. زیرا او در كتابی كه به همراه دارد به چنین شیوه ای مأمور است و از كسی مطالبه توبه نمی نماید، وای به حال كسی كه با او سر ستیز داشته باشد». [6] .
و در ضمن حدیث دیگری كه محمّد بن مسلم آن را از آن حضرت روایت نموده آمده است كه فرمود:
«... مهدی (علیه السلام) از این لحاظ با جدّش رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) شباهت دارد كه با شمشیر قیام كند و دشمنان خدا و رسول و ستمكاران و طاغوتیان را به قتل می رساند و به وسیله شمشیر و ترس ـ در دل دشمنان ـ نصرت می یابد و هیچ یك از پرچمهایش شكست خورده بر نمی گردد». [7] .
آنچه از این روایات استفاده می شود این است كه: حضرت مهدی (علیه السلام) با شمشیر قیام می كند، و این همان چیزی است كه در كتاب «اوپانیشاد» آمده است.
[1] فرائد السمطين، ج 2، ص 159، باب 35 ؛ بحار الانوار، ج 52، ص 311، ح 4 و ج 36، ص 208 ؛ الزام الناصب، ج 1، ص 204 ؛ كمال الدين صدوق با ترجمه فارسي، ج 1، ص 384، بشارة الاسلام، ص 12، اعلام الوري، ص 403.
[2] كفاية الاثر، ص 263 ؛ بحار الانوار، ج 52، ص 304، ح 72.
[3] ينابيع المودّة، ج 3، ص 208، باب 68؛ الزام الناصب، ج 2، ص 241؛ منتخب الاثر، ص 158؛ بشارة الاسلام، ص 85.
[4] غيبت نعماني، ص 235، باب 13، ح 23.
[5] كمال الدين صدوق با ترجمه فارسي، ج 1، ص 438، باب 31، ح 5؛ منتخب الاثر، ص 300، ح 1؛ بحارالانوار، ج 51، ص 217، ح 4.
[6] بحار الانوار، ج 52، ص 353، ح 109 ـ غيبت نعماني، ص 231 باب 13، ح 14.
[7] بحار الانوار، ج 51، ص 218، ح 6.